Boten en bevallingen

Osiibye otyanno Buudachi!*

Ja ja, ik heb afgelopen week Luganda lessen gehad, 3 x 1,5 uur, dus ik weet nu een paar woordjes in de tweede taal (de eerste is Engels) van Oeganda. Toch leuk om mensen hier gedag te kunnen zeggen en als ze met elkaar praten één woord van het hele gesprek te snappen. De belangrijkste woorden voor mij zijn nu ‘musawo’ (dokter/verloskundige/medisch iemand) en ‘syndica’ (persen), want ik sta nog steeds op de labour ward. Het ene moment is het super leuk, leggen ze me heel veel uit, leren ze me van alles, mag ik heel veel doen en zie ik heel veel interessants, het andere moment negeren ze me compleet en snap ik helemaal niks van wat er gebeurt, of sturen ze me weg omdat er al zoveel Oegandese studenten zijn dat ik te veel ben. Ik weet dus nooit echt wat de dag brengt, maar ik kan mezelf in ieder geval troosten met de gedachte dat er al 3 kindjes op mijn naam staan. De eerste kwam op een ochtend ter wereld toen er maar één verloskundige was en 20 moeders. Zijn moeder was heel hard om een dokter aan het roepen, maar de verloskundige negeerde het. Ik ging toch maar even kijken wat er aan de hand was en zag opeens het kindje al op het bed liggen, was ze dus al bevallen. Ik de verloskundige halen, die zei dat ik maar vast moest beginnen en dat zij er zo aan kwam. Ik heb de materialen gepakt en gelukkig kwam daarna de verloskundige al. Om één of andere reden heeft de verloskundige de baby toen op mijn naam gezet. De tweede baby heb ik wel echt ter wereld gebracht, met de matron (hoofd verloskundige op de afdeling) als supervisor. Heel vet. De derde was een beetje per ongeluk. Het was weer heel erg druk met één verloskundige en twee verloskundestudenten en er waren een aantal moeders aan het wachten om nog onderzocht te worden, voordat ze naar een bed zouden worden gewezen. De verloskundige zei tegen ons dat we maar even een moeder moesten onderzoeken, de studenten keken mij aan omdat ik een witte jas droeg, dus ik ging het maar eens proberen. Voel ik volledige ontsluiting en een baby die er al half uitkomt... één van de studenten ging wel de verloskundige halen, maar tegen de tijd dat die er was hadden de andere student en ik de baby er al uit, de navelstreng geknipt en de baby ingebakerd. Ik was heel erg blij dat er niks mis was gegaan.

Naast het werk in het ziekenhuis heb ik afgelopen week ’s avonds niet veel gedaan. Het regenseizoen is begonnen, dus het regent hier één keer per dag heel hard en maandag was dat net ’s avonds. Dinsdag zijn we heerlijk gaan eten in een prachtig Italiaans restaurant. Woensdag hadden we een uitje met alle internationale studenten. We gingen eten bij Ndere centre en tijdens het eten werden we entertained met Afrikaanse muziek en dans uit alle uithoeken van Oeganda, met een man die alles heel grappig aan elkaar praatte. Vooral over de muzungu’s (blanken) die veel te snel lopen en hun billen te stijf houden, waardoor ze gestressed blijven. Om dat op te lossen moet je gewoon met je kont schudden, net als de afrikanen. Na het eten mochten wij dat ook even uitproberen, omdat als je samen danst je geen oorlog kan hebben. Heel leuk en gezellig. Donderdag en vrijdag hebben we niet veel gedaan behalve the Following (serie waar Marieke, Arnée, Baker en ik nu verslaafd aan zijn) en We’re the Millers kijken. Zaterdagochtend echter ben ik met twee Noorse en 4 Engelse meisjes die ik in Edge House en het ziekenhuis heb leren kennen naar Jinja vertrokken, om daar te gaan raften op de Nijl. Dat was echt fantastisch. Ik was een beetje bang dat het eng zou zijn, maar dat viel reuze mee. We hadden een deal met onze guide gemaakt, dat als we niet zouden flippen hij een goede review op tripadvisor zou krijgen. Dat ging heel erg goed, tot de allerlaatste rapid, waar we de meest epic flip van de dag maakte door van voor naar achteren te flippen ipv normaal zijwaarts. Het had er waarschijnlijk iets mee te maken dat we eigenlijk heel hard hadden moeten paddlen om de golf te breken, maar wij met 7 meiden daar niet zo goed in waren (de guide paddelde harder in zijn eentje). Wij waren een stuk beter in het symmetrisch ‘get down’ gaan. Na afloop hebben we lekker gegeten en gedronken in het backpackers hostel met als entertainment het filmpje wat ze van de rafts gemaakt hadden, en alvast Laura’s verjaardag gevierd. Na een rumoerige nacht hadden we een heerlijk ontbijt met uitzicht over de Nijl en daarna zijn we Jinja gaan verkennen en naar het uitzicht van de bron van de Nijl gaan kijken (waar hij uit Lake Victoria stroomt). Zo rond 3 uur moesten we de bus weer terug naar Kampala pakken.

Maandag zijn we ’s avonds uit eten gegaan bij Fang Fang, Chinees op het dakterras in het centrum. De tocht ernaartoe was nog een heel avontuur, want na geen matatu te hebben gevonden en gek te worden van het continu bijna struikelen door geen lantaarnpalen (terwijl het wel al om 7 uur donker is), hadden we toch maar een special hire genomen. Die had echter halverwege opeens geen benzine meer.. letterlijk niks. Dus toen moest Ingunn die voorin zat de auto samen met de chauffeur en een behulpzame omstander naar het benzinestation duwen. We hebben ons met zijn 4en op de achterbank kapot gelachen. Na eindelijk bij het restaurant te zijn aangekomen hebben we echt heerlijk gegeten en zijn daarna the national theatre gaan zoeken, waar ze die avond open mic avond hadden. Daar werden we echt continu aangesproken door allerlei Oegandezen die muzungu ladies heel interessant vinden en zo goed als allemaal ‘artist’ of ‘singer’ zijn. Eentje kende zelfs Maastricht en Venlo omdat hij daar exposities had gehouden!

Op dinsdagavond hadden we een verjaardagsfeestje voor Laura nog, waar Baker weer heerlijk voor had gekookt (het lijkt nu alsof we zo’n beetje elke week een ander excuus bedenken waarom Baker voor ons moet koken, maar het is ook echt zo lekker!). Arnée, Marieke en ik hadden de balonnen en taart verzorgd, maar die laatste was helaas niet zo’n succes. Hij zag er prachtig uit, maar smaakte maar raar. We zijn allemaal weer iets te laat naar bed gegaan, want de volgende ochtend werden we om 6:45 gewekt door een grasmaaier onder ons raam. Om één of andere reden vonden ze dat nodig om het op dat tijdstip te doen. Oegandezen zijn namelijk zo ver wij tot nu toe gemerkt hebben ochtendmensen... Beetje een nadeel voor mij. Vanochtend werden we om 8 uur door een bus opgehaald voor het outreach programme (we hadden geen idee wat het was) en daar zat ook een Oegandees in die maar bleef praten met ons, terwijl wij duidelijk allemaal daar geen zin in hadden. Na een hele groep Oegandezen op te hebben gehaald bij het ziekenhuis en ze vervolgens ergens anders bij een hotel weer af te zetten, om vervolgens weer langs het ziekenhuis te rijden (Oegandeze logica, in plaats van dat ze dat eerst deden en ons daarna pas hadden opgehaald), kwamen we eindelijk aan bij de health clinic van Keep a Child Alive, een Amerikaans goed doel dat mensen met hiv/aids helpt. Hier kregen we een rondleiding, een spontane psychologietest die bestond uit een kip tekenen (mijn kip keek naar rechts, wat betekent dat ik avontuurlijk ben...) en daarna werden we elk in een kamertje gezet bij een arts of verpleegkundige. Iedereens ochtend was dus anders, maar veel hebben we niet geleerd. Ik had nog geluk dat ik bij een arts zat die de tijd nam om wat uitleg te geven over hoe de kliniek in zijn werk ging en ik mocht wat patiënten met verdenking tbc onderzoeken. Daarna heb ik nog meegeholpen met de triage, wat bestond uit mensen wegen en hun bloeddruk meten. Na 2 uur lunchpauze kregen we nog uitleg in het lab over de verschillende hiv testen en malaria en daarna was de dag alweer om. Niet mijn meest leerzame dag, maar ik voelde me wel nuttig bij de triage omdat ze het echt ziek druk hadden en ik weet wel dat als ik weer geld ga geven aan een goed doel het keep a child alive zal zijn, want ze doen echt goed werk daar met gratis consulten en gratis medicatie aan mensen die hiv besmet zijn, zodat ze langer een goede kwaliteit van leven hebben en hun kinderen niet besmetten. De kliniek zag er ook mooier en schoner uit dan het ziekenhuis waar we werken.

Morgen ga ik proberen twee moeders vanaf binnenkomst op de labour ward te volgen tot de bevalling, dus ik hoop dat dat allemaal vlot gebeurt en dat er niet weer 15 oegandeze studenten mijn werk inpikken. Ik houd jullie op de hoogte.

Weebara!**

*= Goedemiddag/avond Nederlanders, hoe is het?
** = Dag!