Aankomst, de Alla, 3 watervallen en 1e bevalling

Iedereen vraagt maar hoe het daar is, dus ik ga maar eens een wbj typen zodat ik het niet 20x aan jullie allemaal apart hoef te vertellen. Ik waarschuw jullie wel vast, het is allemaal in Ella stijl, dus zeer uitgebreid en niet samenvatbaar. Voel je vooral niet verplicht om het te lezen.

Woensdag ben uitgezwaaid door mijn moeder, Tahira, Daphne, Marijn en Lieke (een hele verrassing). De vlucht was redelijk relaxed, paar films gekeken en lekker gegeten, overgestapt in Istanboel en na een tussenstop in Rwanda uiteindelijk in Entebbe aangekomen. So far so good voor mijn eerste internationale vlucht in mijn eentje. Helaas stond op Entebbe niet mijn beloofde taxi op me te wachten en ondertussen was het 3 uur ’s nachts, dus ik wist ook niet of het veilig was daar om zelf een taxi aan te spreken. Gelukkig leerde ik meteen de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Oegandezen kennen en werd ik aangesproken door een Ugandese taxichauffeur of ik een contact persoon had die hij voor mij moest bellen. Dat nummer had ik gelukkig, hij belde Susan voor me en zij zou een taxi sturen. Ik vertrouwde het nog niet helemaal, maar besloot toch maar gewoon te wachten tot het licht was op het veilige vliegveld en als er dan nog geen taxi voor me was zelf een taxi te zoeken. Er was toch gratis wifi op het vliegveld. Half uurtje appen met mijn dispuutsgenootjes die dispuutsavond zonder me vierden, en opeens stond daar een taxichauffeur voor mijn neus met een bordje met mijn naam er op. Hij reed me keihard in het pikkedonker naar Kampala, waar ik uiteindelijk bij Edge House na lang toeteren werd binnengelaten en Nasa, één van de Ugandezen die hier woont en het huis beheert, me een random kamer en de badkamer liet zien en ik meteen neer kon ploffen op het bed, klamboe dicht deed en in slaap viel (het was ondertussen 5 uur ’s nachts).
De volgende ochtend werd ik wakker en ben ik maar meteen gaan douchen. Alle mensen die ooit met mij hebben samengewoond zullen blij zijn te horen dat de douchehier niet echt uitnodigt om te filosoferen over het leven en te zingen, je moet hem namelijk vasthouden en hij er komt een mini straaltje uit. Daardoor is het erg koud. Helaas wordt het douchen er dan niet echt korter op, aangezien het door de zwakke waterdruk een half uur duurt om mijn haar uit te wassen. Daarna kreeg ik een rondleiding door Abdellah, nog een Ugandeze beheerder, van Edge House, het huis op campus waar veel internationale studenten wonen. Ik kreeg ook meteen mijn vaste kamer aangewezen, waar ik slaap samen met Arnée en Marieke. Het is niet groot, maar het is te doen en we hebben een eigen badkamer. Lastig is alleen dat we geen wasmachine hebben, dus alles moeten we met de hand wassen en het lukt me tot nu toe nog niet om op die manier de Ugandeze rode modder uit mijn kleren te halen. Na de rondleiding van het huis wilde Abdellah me ook wel de campus laten zien, dus daar hebben we ook een stukje van gelopen. Het is echter erg groot en heuvelig en het was erg warm, dus we hebben maar een kwart gedaan. Ik vond het tot dan toe nog helemaal niet zo heel anders dan Europa, alleen wat warmer en wat rodere modder in plaats van bruine. Ik schrok alleen van de gigantische vogels, de Maraboe stok, die ze hier hebben. De eerste keer dat ik er één zag vloog hij over mijn hoofd en ik dacht echt even dat er een dinosaurisvogel overvloog, echt heel groot. Ondertussen ben ik er gelukkig wat aan gewend. Na de rondleiding kwamen één voor één de studenten die in Edge House wonen thuis van het ziekenhuis. Naast Arnée en Marieke zitten hier op het moment twee Noorweegse meisjes, twee Engelse, een Italiaan (één is dit weekend naar huis gegaan) en een stuk of 6 Ugandezen die het huis beheren. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in een prachtig Indiaas restaurant en daarna snel gaan slapen.

De volgende ochtend ben ik met de rest mee naar Mulago Hospital, ongeveer een half uur lopen, geweest en heb ik mijn eerste indruk van Kampala overdag gekregen. Het is druk, het verkeer is een chaos, het is stoffig en warm. Ik ontmoette de mensen van het international office en nog wat andere internationale studenten. Daarna probeerde ik het postkantoor te vinden, maar dat was echt onmogelijk want ze hebben hier bijna geen straatnaamborden en ik heb geen gevoel van richting, dus was al snel bang te verdwalen. Daarom ben ik maar terug naar Edge House gegaan en daar werd ik uiteindelijk opgehaald door een Ugandeze medische student voor een rondleiding. Zij heeft me de binnenkant van new en old mulago hospital laten zien en toen ik haar vertelde over mijn zoektocht naar een postkantoor nam ze me meteen op sleeptouw naar blijkbaar het enige postkantoor van Kampala. Ze zei dat we een taxi moesten nemen, maar ik dacht dat een beetje duur zou zijn. Wat blijkt, taxi’s zijn hier niet als in Nederland. Taxi’s hier, of Matatu, zijn een soort van busjes voor 14 personen die vaste routes afrijden. De conductor hangt uit het raam en schreeuwt waar hij heen gaat, als je in stapt betaal je 500-1000 shilling (15-30 ct.) en als je uit wil stappen zeg je: ‘conductor, parking!’ Om ergens te komen met een Matatu moet je dus wel goed de stad kennen. Gelukkig nam nu Amanda me mee en na het postkantoor gevonden te hebben en mijn kaart te hebben gepost heeft ze me ook weer veilig op de matatu terug gezet en de conductor vertelt waar hij me er uit moest zetten.

Na mijn avontuur in de matatu kwam ik thuis en hadden we afscheidsfeest van Martha, een italiaanse student. Baker, nog een ugandeze beheerder, had heerlijk Ugandees gekookt voor 15 mensen en dat hebben we met zijn allen buiten opgegeten. Daarna zijn we op stap geweest naar de Panemeria. Voor de Maastrichtenaren onder ons: het was gewoon precies de Alla. Zelfde muziek (R&B, hiphop), zelfde mensen, zelfde soort gedans, bier. Meestal ben ik alleen wat in een andere staat als ik in de Alla beland, dus dit was een unieke ervaring. Om 1 uur zijn we uiteindelijk naar huis gegaan, want de volgende ochtend moesten we vroeg op. We moesten namelijk de matatu en dan de bus pakken om 7 uur naar Mbale, een stad in het oosten van Uganda. Dat was 4 uur rijden in een bus waar we redelijk bijeengepakt zaten. Gelukkig had ik niet veel slaap gehad, dus kon ik wat slapen in de bus, af en toe wakker schrikkend van een snelheidsheuvel waar met 80 km/u over heen werd gesjeesd(daar zijn de drempels van Kleine Gent niks bij). Arnée sliep niet maar papte aan met de Ugandees naast haar, Moses, en dat was maar goed ook want hij kwam uit Mbale en heeft ons uiteindelijk aan een taxi (hier special hire genoemd) geholpen die ons voor 9000 shilling pp naar Sipi Falls zou brengen. Dat was nog een hele ervaring en toen had ik pas echt het idee dat ik in Afrika zat: met 100 km/u over een weg met overal pottholes waar hij simpelweg omheen slingerde, als er tegenliggers kwamen of iemand voor je, gewoon hard toeteren dan gaan ze wel aan de kant en ondertussen continu hetzelfde liedje voor anderhalf uur lang op de radio. Om ons heen groene natuur en kleine huisjes gemaakt van containers met koeien, geiten en schattige kindjes. Het voelde als een echt avontuur.
Uiteindelijk kwamen we aan bij Moses campsite, waar we de nacht zouden doorbrengen. Ik denk niet dat jullie dit gaan geloven, maar ik heb een hutje van klei geslapen, zonder stromend water (de wc was een gat in de grond met een houten doos eroverheen met een wc bril, de wastafel was een jerrycan met water er in, de douche een zak met water) en zonder elektriciteit. Voor het zover was, hebben we echter eerst een koffie tour gedaan, waarbij we langs de koffieplantages gingen en onze guide samen met de familie waar de plantage van was ons liet zien hoe je koffie maakt van bonen. Dat was toch wel wat meer werk dan gewoon op het knopje van je Nespresso drukken. Ik heb ook meegeholpen en een slokje geprobeerd toen het eindelijk klaar was, maar ik blijf het toch echt vies vinden. Daarna zijn we weer teruggelopen naar de campsite, waar we het prachtige uitzicht zagen op één van de falls en de vallei en kwamen er ook nog eens aapjes langs. Na heel veel foto’s, zijn we naar sunset point gelopen, het hoogste punt van de berg waar de sipi falls liggen. Ook daar weer een prachtig uitzicht. We hebben daar even gewacht op de sunset, maar helaas was het bewolkt dus zijn we toch maar naar huis gelopen. Dat was maar goed ook, want het werd al sneller donker, en als het daar donker wordt is het ook echt pikkedonker. Terug bij Moses campsite kregen we weer lekker ugandees eten, bananenstamppot met rijst, pindasaus en avocado en daarna zijn we een cola gaan drinken met onze guide in de lokale pub. De lokale pub was dus letterlijk een hutje met twee ruimtes van 8 vierkante meter, 15 stoelen langs de wanden, een tv en een gigantische geluidsinstallatie. Iedereen zat langs de kant een beetje te drinken en wij zaten met zijn drieën uitgebreid te kletsen. Na één warme cola zijn we weer naar huis gegaan, dat was nog een zoektocht in het donker, want ondanks twee zaklampen hadden we nog moeite met lopen, terwijl alle ugandezen gewoon zonder licht liepen. We zijn gaan slapen in de banda, het hutje en de volgende ochtend om 7 uur weer opgestaan om te gaan hiken naar de drie Sipi falls. De eerste was gelijk de moeilijkste: we moesten op een gegeven moment letterlijk een ladder aflopen langs de berg, zonder zekering. Het was redelijk eng en zwaar, maar we hebben het allemaal overleefd. Verder heel veel klimmen en glijden en ik was heel blij dat ik een bamboe wandelstok van onze guide had gekregen, ik voelde me heel erg Gandalf. We zijn tot halverwege de waterval geklommen en daar hebben we weer een heel hoop foto’s gemaakt. Daarna moesten we weer terugklimmen, gelukkig werd ik daarbij geholpen door een Ugandees jongetje die mij, 2x zijn lichaamsgewicht, makkelijk half naar boven trok (tegen een vergoeding uiteraard). Hierna waren we al redelijk kapot, maar we moesten nog twee watervallen. Die waren gelukkig wat makkelijker begaanbaar en uiteindelijk hebben we ze allemaal gehaald. Ik heb zelfs nog een douche onder een straaltje van de middelste waterval genomen. Na 4 uur hiken en klimmen waren we redelijk kapot. Gelukkig kwamen we toen langs Sipi River lodge, en daar hebben we wat gegeten en gedronken (tosti’s met heinz ketchup!) om daarna weer terug naar moses campsite te gaan. Vanuit daar hebben we weer de special hire terug naar Mbale genomen en daar de bus terug naar Kampala. We waren nog bijna gestrand in Kampala omdat de laatste bus die wij wilden nemen al vol zat, maar gelukkig was er nog een bus maatschappij, mét gratis wifi aan boord, die ons wel mee kon nemen. Hij kwam wel anderhalf uur te laat, dus die tijd hebben wij doorgebracht met wachten in het buspark en de wereld om ons heen observeren. Daar werden we redelijk melig van, vooral van de geit die continu langskwam blaten. Eenmaal in de bus vielen we allemaal in slaap, tot we wakker werden gemaakt met een echte film aan boord. Gelukkig had de film een erg simpel verhaal, want ze hadden hem in het Ugandees nagesynchroniseerd door één man die alle stemmen deed, waardoor wij het niet meer konden verstaan. Maar ze hadden hem niet alleen nagesynchroniseerd, ze hadden er gelijk een heel commentaar van gemaakt alsof het een voetbalwedstrijd was, wat resulteerde in kreten als: ‘sidekiiiiicck!!’ ‘action packed!’ ‘fire fire fire fire’ als enige woorden die wij konden verstaan. Redelijk hilarisch. Na 4 uur bussen weer terug in Kampala, namen we de special hire terug naar edge house en gingen we douchen (we waren smerig van modder en zweet), eten en slapen.
De volgende dag, vandaag, was mijn eerste dag in het ziekenhuis. Ik werd vandaag geplaatst in de low risk labour ward in old mulago, voor drie weken. Hier zijn geen artsen, alleen verloskundigen en er zijn alleen simpele bevallingen, alle complicaties worden doorgestuurd naar de gynaecologen in new mulago. Een goede plek om te beginnen dus voor iemand die nog nooit een bevalling in het echt heeft gezien. Vandaag kon ik er gelijk één meemaken, en het was heel anders dan ik had verwacht. Het was gewoon een moeder en een verloskundige, niet een heel aanmoedigingsteam van vader, familie, vrienden erbij, en de verloskundige zei simpelweg ‘push, push, push’ zonder veel enthousiasme of empathie. Vrij snel kwam het kindje ter wereld en na wat schudden begon het ook te huilen. Placenta eruit, navelstreng knippen, kindje in doeken wikkelen en op een ander bed leggen, en weg was de verloskundige. Ik dacht dat ze gewoon wat halen was en terug zou komen, maar nee, daar stond ik dan alleen met moeder en kind. De moeder, die net seconden daarvoor was bevallen, stond op en ging haar eigen bed verschonen en zichzelf aankleden. Daarna klom ze weer in bed en bleef daar liggen. Haar kindje lag ondertussen nog steeds alleen op het bed tegenover haar, een beetje zachtjes te huilen. Ik had heel veel zin om het superschattige kindje in mijn armen te nemen, maar was een beetje bang dat ik iets verkeerd zou doen dus na een kwartier ben ik maar de verloskundige gaan zoeken. Die stuurde me toen de ambulance in met de moeders die naar new mulago moesten, terwijl zij ondertussen het kindje had gepakt met één hand om hem te gaan wegen (niks ‘ondersteun het hoofdje’ waar ze hier altijd zo van zijn). De moeders heb ik daar afgezet samen met een verloskundige en daarna stuurde zij me om te gaan lunchen. Tijdens de lunch ben ik scrubs gaan kopen, want al dat vocht wat overal uitloopt bij een bevalling wil ik toch liever niet op mijn kleren hebben. De scrubs kon ik gewoon van een vrouw op straat kopen liet een Ugandees van de universiteit mij zien, dus nu heb ik een OKbroek van het ziekenhuis in Parijs en een OKbloes van het ziekenhuis in Chicago. De scrubs moesten nog wel gewassen worden, dus dat ben ik toen maar thuis gaan doen en toen heb ik meteen alle was van het weekend geprobeerd schoon te krijgen (onmogelijk).

Morgen maar eens mijn nieuwe scrubs uit proberen (als ze droog zijn tegen die tijd), voor nu ga ik even met de rest hier een serie kijken, want ze zijn op mij aan het wachten tot ik mijn ellenlange verhaal getypt heb. Internet is bagger hier, maar ik zal proberen ook wat foto’s van de falls te uploaden.
Tot snel weer!
xxx