Jaloersmakend Bali, minder jaloersmakend Palembang
Blijf op de hoogte en volg Ella
21 Februari 2014 | Indonesië, Palembang
Ik had nog een week vakantie te gaan en zoals ik zei heb ik die heerlijk in een villa op Bali doorgebracht. Vantevoren had ik nog plannen om naar de Gili eilanden te gaan, maar omdat de laatste week van de reis zo snel was gegaan met elke nacht een ander hotel en elke ochtend weer mijn backpack inpakken, had ik nu wel zin om een tijdje op één plek te blijven en mijn backpack eindelijk eens uit te kunnen pakken en te zien wat ik eigenlijk ook al weer allemaal had meegenomen. Uiteindelijk is dat niet helemaal uitgekomen, want door wat miscommunicaties zijn we in één week uiteindelijk 3x weer verhuisd van de ene villa naar de andere. Wel allemaal op loopafstand van elkaar en van het strand, al ben ik daar eigenlijk alleen voor het eten geweest, ik vond het zwembad in de tuin een stuk chiller.
Eigenlijk heb ik in deze week niet veel anders gedaan dan slapen, uit eten gaan, winkelen (we verbleven in Seminyak, een leuk plaatsje met een fantastische winkelstraat, ik kon gewoon niet kiezen tussen alle leuke jurkjes), ’s avonds films kijken met zijn allen bij iemand op bed, chillen in het zwembad op mijn fluorgroene float en ik ben een paar keer op stap geweest in Kuta. Andere momenten die me nog bij staan zijn raften en de Ayana Rock Bar.
Raften heb ik samen met Claire en Nahin gedaan, op een dag dat het keihard aan het regenen was toen we er naar toe reden, zo erg dat we in principe ook gewoon op straat hadden kunnen raften. Gelukkig was het droog tegen de tijd dat we bij de rivier aankwamen. We zouden de verkorte route doen, dus geen flipgevaar, maar redelijk relaxed dobberen over de rivier door de jungle. Het leukste was als we andere boten tegenkwamen die we nat konden spetteren, vooral als het een boot vol aziaten was, die reageren daar erg grappig op. Zelf ben ik ook genoeg natgespet en twee keer het water in geduwd door onze guide.
We zijn ook één van de eerste avonden op Bali met zijn allen naar de Ayana Rock Bar geweest, dat is een bar bovenop een rots die uitsteekt over zee, dus je moet er met een kabelbaantje heen. Het is onderdeel van een extreem luxe hotel waar ik later als ik rijk ben zeker ga slapen. Tijdens zonsondergang hebben we daar cocktails gedronken en wat heerlijke snacks gegeten (ik had chorizocorndogs en witte chocolade dragonfruit bonbons), die voor Indonesische begrippen duur waren, maar voor Nederlandse redelijk normaal waren. Prachtig uitzicht verder over zee, waar de anderen duizend foto’s van hebben gemaakt en één van de beste DJ’s met chillmuziek die ik ooit gehoord heb, met een draaitafel op een andere rots boven ons.
Elke dag zo ongeveer verliet iemand van onze groep ons weer, en op zaterdag was het uiteindelijk mijn beurt om te vertrekken. Na van de laatste persoon afscheid te hebben genomen op het vliegveld, speelde de radio ‘All by myself’ letterlijk toepasselijk en liep ik met al mijn spullen de domestic terminal van Bali in. De vlucht was allesbehalve comfortable, ik moest overstappen in Jakarta en die vlucht was flink vertraagd, maar een paar uur te laat kwam ik dan toch in Palembang aan, waar ik opgehaald werd door één van de arts-assistenten.
Nu ben ik alweer 5 weken in Palembang en op zich overleef ik het we primal. Ik heb een eigen kamer met badkamer (wel alleen koud water en een wc waar je een emmer water in moet gooien om door te trekken, de eerste keer heb ik kwartier gezocht naar de niet aanwezige doortrekknop) in een huis 10 min lopen van het ziekenhuis. In het ziekenhuis moet ik elke dag van half 9 tot 2 aanwezig zijn (al ga ik vaak wat eerder weg omdat er toch niets te doen is) en wat ik voornamelijk daar doe is wachten tot de arts verschijnt om de visite te doen. Vervolgens loop ik mee met de visite, waar de arts gelukkig meestal zijn best doet om Engels voor mij te spreken. Daarna is er soms een lezing of presentatie die heel soms in het Engels is speciaal voor mij. Elke week moet ik een casus presenteren, waarbij de studenten mij helpen om de status te vertalen. Sinds deze week neem ik toch maar mijn laptop elke dag mee naar het ziekenhuis (daarvoor durfde ik dat niet omdat ik nogal wat verhalen over diefstal had gehoord), waardoor ik toch nog wat nuttigs doe door aan mijn verslagen te werken, daarvoor was ik meestal dingen op aan het zoeken op mijn telefoon, spelletjes op mijn telefoon aan het spelen (flappy bird is hier ook heel populair, alleen zijn ze er wel wat beter in dan mijn Nederlandse vrienden, want hier is boven de 100 niet abnormaal en lachen ze me uit met mijn 26), kletsen met de studenten (ongeveer de helft spreekt Engels, sommigen beter dan anderen) of een boek aan het lezen wat ik mee had genomen. Het ziekenhuis is wat oud, maar vergeleken met het ziekenhuis in Oeganda valt het allemaal erg mee. Ze hebben hier ook veel meer faciliteiten en mogelijkheden, al moeten ze ook hier meer vertrouwen op anamnese en lichamelijk onderzoek omdat invasievere technieken te duur zijn om bij iedereen te doen. Ook erg interessant is dat hier een siamese tweeling ligt, die beroemd is in de wereld. Inmiddels zijn ze van elkaar gescheiden, maar ze moeten nog wel wat operaties ondergaan, vandaar dat ze al maanden op de afdeling liggen. 2 weken terug zijn een paar mensen van discovery channel langsgekomen om een documentaire over hen te maken, dus als die klaar is ga ik die zeker kijken, dus als je wil zien hoe het ziekenhuis er hier uitziet is dat een aanrader.
Naast elke dag naar het ziekenhuis gaan (zelfs zaterdag, zondag is mijn enige dag vrij) houd ik mezelf bezig door aan het zwembad te liggen (het zou regenseizoen moeten zijn, wat ik ook zeker merkte de eerste paar weken, maar inmiddels heeft het al 2 weken niet geregend), veel boeken te lezen, internet te gebruiken als het werkt (wat ongeveer 50% van de tijd is), naar de sportschool te gaan en meer magnums te eten. Ik ben hier de enige internationale student en het is best lastig om hier ergens naar toe te gaan in je eentje, omdat ik door iedereen wordt gewaarschuwd dat het gevaarlijk kan zijn, vooral als het donker wordt en dat is al om half 7. Ook is het hier absoluut niet normaal om ergens heen te lopen, iedereen gebruikt een auto of een motor. Gelukkig wordt ik door de studenten en de artsen voor veel dingen uitgenodigd en dan komen ze me ophalen en brengen ze me thuis en alles. Daarnaast ben ik geadopteerd door een groep Indonesiërs die goed Engels spreken (ik ken hen via de vorige Nederlandse studenten die hier zaten) en ook zij vragen me vaak mee uit eten of naar een bruiloft (bruiloften hier zijn gigantische feesten voor 500 mensen, daar zijn vrienden van vrienden zoals ik ook erg welkom). Het sociale leven in Palembang draait echter voornamelijk om twee dingen: karaoke en badminton. Het eerste ben ik dol op, dus dat komt goed uit, het tweede vind ik ook best leuk en is redelijk makkelijk als je lang bent zoals ik. Ik ben dus al heel vaak naar de karaokebar geweest, waar ze allemaal privé kamers hebben die je met je groep huurt. De dichtstbijzijnde mall heeft 7 karaokebars, de grootste daarvan heeft 45 kamers en in het weekend is er een wachttijd van 1,5 uur. Zo populair is karaoke hier.
De 6daagse werkweek en het feit dat de wegen in Sumatra erg slecht zijn, waardoor alles zo’n 10 uur rijden is, maakt dat ik niet echt uitstapjes heb kunnen maken. Wel heb ik wat dingen binnen Palembang gezien. Zo hebben de studenten me in mijn eerste week meegenomen om echt Palembangse dingen te zien en eten (eten is erg belangrijk hier, ze praten er heel veel over en zijn ook erg vaak aan het eten). We zijn naar een traditioneel huis geweest, de Ruma Limas, wat erg mooi was. Het sportpark van Palembang met stadia een een meer, de mooiste mall en de musi river met ampera bridge. Daarna zijn we Pempek gaan eten, de trots van Palembang, een soort balletjes deeg met iets erin, bijvoorbeeld tofu, ei, vlees of groenten. We moesten even wachten tot het donker was en toen zijn we naar de night market geweest, naast de rivier met uitzicht op de Ampera bridge. In Indonesië en dus ook in Palembang zijn ze helemaal dol op gekleurde lichten. Veel belangrijke gebouwen en ook de Ampera bridge worden dus ’s avonds verlicht met van kleur veranderende lampen. Ook hangen er gekleurde lampen in de bomen en aan lantaarnpalen. ’s Avonds is de stad dus best mooi om te zien.
Vorige week ben ik met wat Indonesiërs naar Kemaro Island geweest, in de Musri river, om het Chinees Nieuwjaarsfestival af te sluiten. Het verhaal gaat dat een Chinese prins met de prinses van Sriwiyaja, het oude koninkrijk van Sumatra met Palembang als hoofdstad wilde trouwen. De koning vond het goed als de prins 1000 staven goud aan de koning doneerde. De prins deed dit, maar verstopte het goud om het naar Palembang te vervoeren onder een lading groente op het schip. Toen de koning alleen de groente zag, liet hij het schip omkiepen uit woede. Toen zag hij het goud terwijl het in de rivier verdween. Daarop verdronk hij zichzelf in de rivier. Het eiland staat nu symbool voor de band tussen Palembang en China. 20% van de inwoners van Palembang is van oorsprong chinees. Op het eiland staat ook een tempel en tijdens Chinees nieuwjaar wordt er een festival van 2 weken gehouden op het eiland, met een markt, goochelaars en een kleine kermis. Ook is alles mooi verlicht en wordt er ’s avonds vuurwerk afgeschoten. We moesten er met een boot naartoe, waardoor we langs allemaal bont geverfde boten en traditionele huizen voeren. Helaas kwamen we ook langs wat vervuilende fabrieken, die een verschrikkelijke lucht verspreidden. Het eiland met het festival was het helemaal waard echter.
Verder hebben ze ook een paar bioscopen dus ben ik naar de film geweest, naar de English Library om spelletjes met kinderen te spelen in het Engels, naar de starbucks en dunkin donuts om daar de hele middag te hangen met vrienden (nog een onderdeel van het sociale leven van Indonesiërs), naar een voetbalwedstrijd van de lokale voetbalclub (2-1 gewonnen). Al met al niet erg spannend, maar ik houd me in ieder geval bezig. En de mensen zijn zo extreem vriendelijk en gastvrij, dat is echt fantastisch.
Volgende week is mijn laatste week alweer en moet ik ook een eindpresentatie geven, dus daar ga ik nu maar weer eens aan werken terwijl ik op de arts wacht.
Tot snel!
xxx
Eigenlijk heb ik in deze week niet veel anders gedaan dan slapen, uit eten gaan, winkelen (we verbleven in Seminyak, een leuk plaatsje met een fantastische winkelstraat, ik kon gewoon niet kiezen tussen alle leuke jurkjes), ’s avonds films kijken met zijn allen bij iemand op bed, chillen in het zwembad op mijn fluorgroene float en ik ben een paar keer op stap geweest in Kuta. Andere momenten die me nog bij staan zijn raften en de Ayana Rock Bar.
Raften heb ik samen met Claire en Nahin gedaan, op een dag dat het keihard aan het regenen was toen we er naar toe reden, zo erg dat we in principe ook gewoon op straat hadden kunnen raften. Gelukkig was het droog tegen de tijd dat we bij de rivier aankwamen. We zouden de verkorte route doen, dus geen flipgevaar, maar redelijk relaxed dobberen over de rivier door de jungle. Het leukste was als we andere boten tegenkwamen die we nat konden spetteren, vooral als het een boot vol aziaten was, die reageren daar erg grappig op. Zelf ben ik ook genoeg natgespet en twee keer het water in geduwd door onze guide.
We zijn ook één van de eerste avonden op Bali met zijn allen naar de Ayana Rock Bar geweest, dat is een bar bovenop een rots die uitsteekt over zee, dus je moet er met een kabelbaantje heen. Het is onderdeel van een extreem luxe hotel waar ik later als ik rijk ben zeker ga slapen. Tijdens zonsondergang hebben we daar cocktails gedronken en wat heerlijke snacks gegeten (ik had chorizocorndogs en witte chocolade dragonfruit bonbons), die voor Indonesische begrippen duur waren, maar voor Nederlandse redelijk normaal waren. Prachtig uitzicht verder over zee, waar de anderen duizend foto’s van hebben gemaakt en één van de beste DJ’s met chillmuziek die ik ooit gehoord heb, met een draaitafel op een andere rots boven ons.
Elke dag zo ongeveer verliet iemand van onze groep ons weer, en op zaterdag was het uiteindelijk mijn beurt om te vertrekken. Na van de laatste persoon afscheid te hebben genomen op het vliegveld, speelde de radio ‘All by myself’ letterlijk toepasselijk en liep ik met al mijn spullen de domestic terminal van Bali in. De vlucht was allesbehalve comfortable, ik moest overstappen in Jakarta en die vlucht was flink vertraagd, maar een paar uur te laat kwam ik dan toch in Palembang aan, waar ik opgehaald werd door één van de arts-assistenten.
Nu ben ik alweer 5 weken in Palembang en op zich overleef ik het we primal. Ik heb een eigen kamer met badkamer (wel alleen koud water en een wc waar je een emmer water in moet gooien om door te trekken, de eerste keer heb ik kwartier gezocht naar de niet aanwezige doortrekknop) in een huis 10 min lopen van het ziekenhuis. In het ziekenhuis moet ik elke dag van half 9 tot 2 aanwezig zijn (al ga ik vaak wat eerder weg omdat er toch niets te doen is) en wat ik voornamelijk daar doe is wachten tot de arts verschijnt om de visite te doen. Vervolgens loop ik mee met de visite, waar de arts gelukkig meestal zijn best doet om Engels voor mij te spreken. Daarna is er soms een lezing of presentatie die heel soms in het Engels is speciaal voor mij. Elke week moet ik een casus presenteren, waarbij de studenten mij helpen om de status te vertalen. Sinds deze week neem ik toch maar mijn laptop elke dag mee naar het ziekenhuis (daarvoor durfde ik dat niet omdat ik nogal wat verhalen over diefstal had gehoord), waardoor ik toch nog wat nuttigs doe door aan mijn verslagen te werken, daarvoor was ik meestal dingen op aan het zoeken op mijn telefoon, spelletjes op mijn telefoon aan het spelen (flappy bird is hier ook heel populair, alleen zijn ze er wel wat beter in dan mijn Nederlandse vrienden, want hier is boven de 100 niet abnormaal en lachen ze me uit met mijn 26), kletsen met de studenten (ongeveer de helft spreekt Engels, sommigen beter dan anderen) of een boek aan het lezen wat ik mee had genomen. Het ziekenhuis is wat oud, maar vergeleken met het ziekenhuis in Oeganda valt het allemaal erg mee. Ze hebben hier ook veel meer faciliteiten en mogelijkheden, al moeten ze ook hier meer vertrouwen op anamnese en lichamelijk onderzoek omdat invasievere technieken te duur zijn om bij iedereen te doen. Ook erg interessant is dat hier een siamese tweeling ligt, die beroemd is in de wereld. Inmiddels zijn ze van elkaar gescheiden, maar ze moeten nog wel wat operaties ondergaan, vandaar dat ze al maanden op de afdeling liggen. 2 weken terug zijn een paar mensen van discovery channel langsgekomen om een documentaire over hen te maken, dus als die klaar is ga ik die zeker kijken, dus als je wil zien hoe het ziekenhuis er hier uitziet is dat een aanrader.
Naast elke dag naar het ziekenhuis gaan (zelfs zaterdag, zondag is mijn enige dag vrij) houd ik mezelf bezig door aan het zwembad te liggen (het zou regenseizoen moeten zijn, wat ik ook zeker merkte de eerste paar weken, maar inmiddels heeft het al 2 weken niet geregend), veel boeken te lezen, internet te gebruiken als het werkt (wat ongeveer 50% van de tijd is), naar de sportschool te gaan en meer magnums te eten. Ik ben hier de enige internationale student en het is best lastig om hier ergens naar toe te gaan in je eentje, omdat ik door iedereen wordt gewaarschuwd dat het gevaarlijk kan zijn, vooral als het donker wordt en dat is al om half 7. Ook is het hier absoluut niet normaal om ergens heen te lopen, iedereen gebruikt een auto of een motor. Gelukkig wordt ik door de studenten en de artsen voor veel dingen uitgenodigd en dan komen ze me ophalen en brengen ze me thuis en alles. Daarnaast ben ik geadopteerd door een groep Indonesiërs die goed Engels spreken (ik ken hen via de vorige Nederlandse studenten die hier zaten) en ook zij vragen me vaak mee uit eten of naar een bruiloft (bruiloften hier zijn gigantische feesten voor 500 mensen, daar zijn vrienden van vrienden zoals ik ook erg welkom). Het sociale leven in Palembang draait echter voornamelijk om twee dingen: karaoke en badminton. Het eerste ben ik dol op, dus dat komt goed uit, het tweede vind ik ook best leuk en is redelijk makkelijk als je lang bent zoals ik. Ik ben dus al heel vaak naar de karaokebar geweest, waar ze allemaal privé kamers hebben die je met je groep huurt. De dichtstbijzijnde mall heeft 7 karaokebars, de grootste daarvan heeft 45 kamers en in het weekend is er een wachttijd van 1,5 uur. Zo populair is karaoke hier.
De 6daagse werkweek en het feit dat de wegen in Sumatra erg slecht zijn, waardoor alles zo’n 10 uur rijden is, maakt dat ik niet echt uitstapjes heb kunnen maken. Wel heb ik wat dingen binnen Palembang gezien. Zo hebben de studenten me in mijn eerste week meegenomen om echt Palembangse dingen te zien en eten (eten is erg belangrijk hier, ze praten er heel veel over en zijn ook erg vaak aan het eten). We zijn naar een traditioneel huis geweest, de Ruma Limas, wat erg mooi was. Het sportpark van Palembang met stadia een een meer, de mooiste mall en de musi river met ampera bridge. Daarna zijn we Pempek gaan eten, de trots van Palembang, een soort balletjes deeg met iets erin, bijvoorbeeld tofu, ei, vlees of groenten. We moesten even wachten tot het donker was en toen zijn we naar de night market geweest, naast de rivier met uitzicht op de Ampera bridge. In Indonesië en dus ook in Palembang zijn ze helemaal dol op gekleurde lichten. Veel belangrijke gebouwen en ook de Ampera bridge worden dus ’s avonds verlicht met van kleur veranderende lampen. Ook hangen er gekleurde lampen in de bomen en aan lantaarnpalen. ’s Avonds is de stad dus best mooi om te zien.
Vorige week ben ik met wat Indonesiërs naar Kemaro Island geweest, in de Musri river, om het Chinees Nieuwjaarsfestival af te sluiten. Het verhaal gaat dat een Chinese prins met de prinses van Sriwiyaja, het oude koninkrijk van Sumatra met Palembang als hoofdstad wilde trouwen. De koning vond het goed als de prins 1000 staven goud aan de koning doneerde. De prins deed dit, maar verstopte het goud om het naar Palembang te vervoeren onder een lading groente op het schip. Toen de koning alleen de groente zag, liet hij het schip omkiepen uit woede. Toen zag hij het goud terwijl het in de rivier verdween. Daarop verdronk hij zichzelf in de rivier. Het eiland staat nu symbool voor de band tussen Palembang en China. 20% van de inwoners van Palembang is van oorsprong chinees. Op het eiland staat ook een tempel en tijdens Chinees nieuwjaar wordt er een festival van 2 weken gehouden op het eiland, met een markt, goochelaars en een kleine kermis. Ook is alles mooi verlicht en wordt er ’s avonds vuurwerk afgeschoten. We moesten er met een boot naartoe, waardoor we langs allemaal bont geverfde boten en traditionele huizen voeren. Helaas kwamen we ook langs wat vervuilende fabrieken, die een verschrikkelijke lucht verspreidden. Het eiland met het festival was het helemaal waard echter.
Verder hebben ze ook een paar bioscopen dus ben ik naar de film geweest, naar de English Library om spelletjes met kinderen te spelen in het Engels, naar de starbucks en dunkin donuts om daar de hele middag te hangen met vrienden (nog een onderdeel van het sociale leven van Indonesiërs), naar een voetbalwedstrijd van de lokale voetbalclub (2-1 gewonnen). Al met al niet erg spannend, maar ik houd me in ieder geval bezig. En de mensen zijn zo extreem vriendelijk en gastvrij, dat is echt fantastisch.
Volgende week is mijn laatste week alweer en moet ik ook een eindpresentatie geven, dus daar ga ik nu maar weer eens aan werken terwijl ik op de arts wacht.
Tot snel!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
